«Այսօրվա համար բավական է, - ականջներումս հնչեց
Անկոչի ծանոթ ձայնը: - Վերադառնալուդ ժամանակն է…» :
Հավաքածս գունավոր ավազաքարերը լցրեցի գրպանս ու
նստելով չարչրկված «Պեժոյիս» ղեկին, հեռացա լճափից:
Քիչ անց արդեն տանն էի: Ինչպես միշտ`Անկոչը ներսի
կողմից կողպել էր սառնարանի դուռը… Թակեցի: Բացեց: Բերածս քարերը խնամքով տեղավորեցի
սառնարանում եղածների կողքին ու հոգնած մարմինս նետեցի բազմոցի վրա: Կիրակիս ավարտվեց…
Աշխատանքային օրերին պարտադիր սափրվում էի, ինձ
պատշաճ տեսքի բերում ու նոր միայն`տնից դուրս գալիս: Այդ կերպ ես ջանք չէի խնայում
վրայիցս թաքցնել այն փաստը, որ արդեն մեկ տարուց ավել է Անկոչը հայտնվել էր իմ կյանքում…
Ամեն օր, ողջունելով իմ առջև հիմնարկի դուռը բացող
դռնապահին, թիկունքով որսում էի նրա պատասխան ողջույնը, քիչ առաջանում, ապա շրջվում
ու հարցնում.
- Փոփոխություն կա՞, ինչպե՞ս է ձեր պառավը…
- Նա ողջ գիշեր փսխում էր, մսյո: Այս գիշեր աչք
չեմ փակել, - մեկ տարի շարունակ նույն պատասխանն էր տալիս դռնապահը և այդ ընթացքում
անձեռոցիկով սրբում բերանի շուրջը: - Մահը խռովել է պառավիցս…
Այնուհետև` մի քանի աստիճան վեր էի բարձրանում,
ոտք դնում երկար միջանցքի ծայրին ու նկատում աշխատասենյակիս շեմը թրջոցով սրբող հավաքարարուհուն:
Նա իմ ճանաչած բոլոր կանանցից ամենափարթամն էր… Հավասարվում էի նրան, գերի հանձնվող
զինվորի պես երկու թևերս օդ բարձրացնում ու իբր զգուշանալով ոտքերիս տակ թաց հատակը
տրորելուց, մեղավոր տոնով մրմնջում.
- Մադամ, ձեր չարչարանքը ջուրը թափեցի, ներեցեք…
- Անհանգստանալու կարիք չկա, մսյո, - արհեստական
ժպիտով արձագանքում էր հավաքարարուհին, - ամենևին դժվար չէ, նորից կմաքրեմ:
Բանալին դռան անցքը մտցնելուս ընթացքում, մեղքս
քաված լինելու համար` քաղաքավարությունից դրդված որևէ հարց էի տալիս.
- Ձեր թոռնիկը… ասում էիք պետք է դպրոց ընդունվի.
ընդունվե՞ց:
- Օ՜, այո´: Տեսնել էր պետք, թե ո՜նց է փքվել:
Հետը խոսել չէր լինում, իրեն մեծ մարդ էր երևակայում…
Մինչ հավաքարարուհին կչկչոցով շաղակրատում էր,
բացում էի աշխատասենյակիս դուռը և խոսքը դեռ նրա բերանին` ներս թափանցում: Տեսնելով
գրասեղանիս վրայի թղթերի կույտը, սարսափով մտածում էի. «Նախորդ օրը Անկոչն այստեղ ջանք
չի խնայել ամեն ինչ տակնուվրա անելու համար… Չէ՜, կարգ ու կանոն հաստատելու համար շտապ
պետք է քարտուղարուհի գտնել…» :
Հաջորդ կիրակի, քանի դեռ օրերը տաք էին, կրկին
որոշեցի լճափ գնալ: Դեռևս անկողնու մեջ, պառկածս տեղից հեռուստացույց միացրի: Եղանակի
տեսությունն էր… Երբ հաղորդավարուհու փոխարեն էկրանին հայտնվեց Անկոչը, հեռուստացույցն
անջատեցի:
Թողնելով, որ սուրճս հովանա, մտա լոգասենյակ: Հայելու
միջից ինձ նայեց հայկական քթով խոժոռ մի դեմք… Սեղմեցի ատամի մածուկի սրվակը: Առանձնապես
չզարմացա, երբ սրվակից դուրս ցցվեց Անկոչի լպրծուն ու երկարավուն դեմքը: Նա ամենուրեք
էր: Ազատվել էր պետք նրանից…
Ավտոտնակ
մտնելով հայտնաբերեցի, որ «Պեժոյիս» անվադողը փսկել է: Հեծնեցի անդավաճան հեծանիվս
և քիչ անց արդեն լիճ տանող ճանապարհին էի:
Հեծանիվս անաղմուկ առաջ էր ընթանում, իսկ ես քթիս
տակ մրմնջալով, մեկը մյուսի ետևից վճիռներ էի կայացնում.
- Երբ վերադառնամ`սառնարանս ազատելու եմ ավազաքարե-րից…
Անկողնուս գլխավերևից հեռացնելու եմ Մունկի «Ճիչ»-ը… Սրանից հետո`երկու, երեք օրը մեկ
եմ սափրվելու…
Քիչ անց, վերջին ասֆալտապատ ոլորանը շրջանցելուց
հետո` թեթև սահքով մոտեցա լճի դատարկ լողափին: Կեսօրին այստեղ ասեղ գցելու տեղ չէր
լինելու հանգստացողների հոսքից: Հիմա` ես առաջինն էի ու թողնելով հեծանիվս, քայլեցի
ընդհուպ մինչև լիճը:
- Ես վերադառնում եմ… - հանկարծ ճչացի ես ու գրպանիցս
հանելով ատամի մածուկի սրվակում բանտարկված Անկոչին, նետեցի լճի ամենահեռավոր խորքերը:
- ԹԱՎՐԵ.